Isabella Blow: Η τραγική ιστορία ενός style icon

H Isabella Blow, γνώρισε από πολύ νωρίς την τραγωδία. Όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών, είδε τον δύο χρονών αδερφό της να πνίγεται στην πισίνα του σπιτιού της και θυμάται την παράξενη αντίδραση της μητέρας της.
«Μπορώ να θυμηθώ τα πάντα από τότε. Την μυρωδιά από το αγιόκλημα και αυτόν ξαπλωμένο πάνω στο γρασίδι. Η μητέρα μου πήγε επάνω για να βάλει κραγιόν. Ίσως αυτή η ανάμνηση να έχει να κάνει με την εμμονή μου με το κραγιόν.»
Όταν η Isabella ήταν δεκατεσσάρων, η μητέρα της τους εγκατέλειψε. Δεν τη συγχώρεσε ποτέ, αν και αναγνωρίζει ότι ήταν εξαιτίας της – και ειδικότερα ενός ροζ καπέλου που φορούσε η μητέρα της – απέκτησε εξάρτηση από τη μόδα....

Η τραγική ζωή της Isabella Blow μπορεί να ειπωθεί μέσα από τη σειρά των εκκεντρικών καπέλων που φορούσε. Ψάχνοντας τη θέση της μέσα στον υπεροπτικό κόσμο της μόδας, η Blow συνεχώς λαχταρούσε την προσωπική ικανοποίηση.
“Τα καπέλα τους κρατάνε όλους μακρυά μου. Λένε, Ω, μπορώ να σε φιλήσω; Τους λέω, Όχι, ευχαριστώ πολύ. Γι᾽αυτό φοράω τα καπέλα. Αντίο. Δεν θέλω να με φιλάνε διάφοροι άσχετοι. Θέλω να με φιλάνε οι άνθρωποι που αγαπάω.”
Η Blow βρήκε τη θέση της στη βιομηχανία της μόδας σαν βοηθός της  Anna Wintour και του Andre Leon Talley στη Vogue, ανακαλύπτοντας τον  Alexander McQueen και το μοντέλο Sophie Dahl, και ως  fashion director του Tatler. Μούσα του πιλοποιού Philip Treacy, η Blow ήταν γνωστή στον κόσμο της μόδας ως style icon αλλά ποτέ δεν έλαβε την επαγγελματική αναγνώριση που της άξιζε.
Μετά από μια μακρόχρονη μάχη με την κατάθλιψη που δυνάμωσε η αδυναμία της να κάνει παιδιά, η Isabella Blow αυτοκτόνησε στις 6 Μαΐου του 2007. Ήταν η τρίτη της απόπειρα. Προς τιμήν της πολλοί παρέστησαν στην κηδεία της φορώντας τα πιο εξωφρενικά τους καπέλα.

Η Isabella είχε πει:
«Το είδωλο μου στο στυλ είναι οποιοσδήποτε κάνει μια γ*****η προσπάθεια.»
«Αν δεν φοράς κραγιόν δεν μπορώ να σου μιλήσω. Πρέπει να έχεις χείλη. Είναι σημαντικά για να βρεις άντρα.»
“Όταν πεθάνω… ο McQueen λέει ότι θέλει το κεφάλι μου, γιατί θέλει να ξυπνήσει ένα πρωί και να δει να χείλη μου να κουνιούνται, λέγοντας: ‘Που είναι τα ρούχα μου;’”
“Δεν υπάρχει λόγος να σκοντάφτω σαν πάπια φορώντας ίσια παπούτσια.”
“Λατρεύω τα στήθη. Είναι τόσο παλιομοδίτικα.”