H εποχή που πόζαρε για τον Τσαρούχη και πουλούσε τα πορτρέτα που του χάριζε για να αγοράσει πουκάμισα, η σχέση του με τη Ντόρα Μπακογιάννη, τα τέσσερα χρόνια που έμεινε στο Μαρόκο σε mood sex and drugs and rock 'n' roll. Ο FAB 5 Γιώργος Μέρλος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται...
Επίσημα ο Γιώργος Μέρλος είναι αρχιτέκτονας, στην ουσία όμως είναι ένας εστέτ που βιοπορίζεται δημιουργώντας ή αναδημιουργώντας χώρους. Αλλά η καλαισθησία είναι ο βασικός άξονας της ύπαρξής του, «είναι το πακέτο» όπως λέει ο ίδιος, «διότι η αισθητική δεν έχει να κάνει με το στιλ, εγώ ως αρχιτέκτονας δεν έχω συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Σε μια περίοδο έφτιαχνα ταυτόχρονα το σπίτι της Μαρίκας Μητσοτάκη και της Λίτσας Διαμάντη, με τελείως διαφορετικές απαιτήσεις το καθένα. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί η αρχιτεκτονική είναι τρόπος ζωής. Οτιδήποτε κάνω, θέλω να είναι καλόγουστο. Και είναι το πακέτο αυτό που κάνει τη διαφορά: το ότι είμαι καλοντυμένος αλλά π.χ. όταν ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω δε βγάζω βατράχια. Υπάρχει συνέπεια στην καλαισθησία, δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς. Και δε χρειάζονται πολλά αντικείμενα, περίπλοκα σχέδια ή πολλά χρήματα για να εξασφαλίσεις ένα ωραίο και ισορροπημένο αποτέλεσμα. Πχ ένα λευκό σεντόνι, μόνο, ριγμένο σε μια άκρη, ή μια γλάστρα με βασιλικό μπορεί καμιά φορά να είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσθέσεις σε ένα χώρο».
Προσπαθώντας να ξορκίσει το «παν μέτρον άριστον», εξερευνώντας το πόσο κακό παιδί μπορούσε να γίνει, ως φοιτητής στο Παρίσι παραδινόταν στην κραιπάλη, με ιδιαίτερη προτίμηση στις ζεστές νύχτες της Ταγγέρης και της Φεζ.«Περίπου τέσσερα χρόνια έμεινα στο Μαρόκο, σε μια εποχή που το πνεύμα ήταν 'sex and drugs and rock 'n’ roll'. Ήταν σαν παραμύθι. Ερωτευόμουν, αυθαιρέτως και κάργα. Ήμουν καλεσμένος παντού, γιατί έτσι είναι όταν είσαι είκοσι χρονών και νόστιμος, ψιλοτσαχπινάκος, έχεις μια συνισταμένη χαριτωμένη τέλος πάντων, και δεν έχεις ανάγκη από λεφτά. Γινόντουσαν τρελά πάρτι, κυκλοφορούσα ξυπόλυτος σε μέρη υπέροχα. Ούτε ήξερα ποιος με τραβολόγαγε, πού κοιμόμουν, πού ξύπναγα. Χίλιες και μια νύχτες, κυριολεκτικά. Έβλεπες παρέες με κορίτσια και αγόρια, μπερδεμένοι όλοι ανάκατα, ώρες ατελείωτες ξαπλωμένοι σε μια πλαζ στην Ταγγέρη. Δεν ήξερες ποιος σε χάιδευε και ποιαν άγγιζες. Περνούσαν φορτηγά και άφηναν τις ροδιές τους στην άμμο, με δεκάδες Μαροκινούς, πολυκολόρ, να κρέμονται στην καρότσα, τα τυρμπάνια τους να ανεμίζουν κι αυτοί να ωρύονται καθώς έβλεπαν τα ημίγυμνα κορμιά στην παραλία. Τόσο πριμιτίφ, τόσο υπέροχα...»
Περισσότερα στο Nitro που κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου