Μια χαραμάδα… Το Χαμόγελο του Παιδιού!

…Και η χαραμάδα… εκείνο το φως των ματιών… εκείνο το φως που ανάβει και σε κάνει να βλέπεις με άλλα μάτια τη ζωή. Να δίνεις μεγάλη αξία, σε κάθε της δευτερόλεπτο. Τώρα που έγινα μάνα, μπορώ να καταλάβω όσα έγιναν εκείνη την κρύα βραδιά του χειμώνα, αρκετά χρόνια πριν, τότε… που ήμουν μια απλή δημοσιογράφος στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη «Κόκκινη Κάρτα.»
Εκείνη η χαραμάδα… είναι ικανή να σε κάνει να αγαπήσεις την τηλεόραση και να σκεφτείς, πως δεν της αξίζει, όσα περνάει αυτή την περίοδο. Αμφισβητείται… δέχεται περικοπές… απολύσεις συναδέλφων… Ακόμη και μεγάλα κανάλια πονάνε…

Θυμάμαι ακόμη τα μάτια του μικρού Ανδρέα, που έπασχε από καρκίνο και το μόνο που ζητούσε ήταν να δημιουργηθεί ένας σύλλογος,  για να μην πονούν τα παιδιά… και να χαμογελούν.  Τηλεφώνησε μόνος του… στο «Καλημέρα Ελλάδα», του Γιώργου Παπαδάκη και ζήτησε, τον ίδιο προσωπικά.  Αφού μίλησε με το Γιώργο, τον παρέπεμψε σε μένα. Ένιωσα την εσωτερική του δύναμη από την πρώτη στιγμή που μίλησα μαζί του.  Ήθελε να ακουστεί και η δική του φωνή. Κανείς μας δεν ήξερε ότι βρισκόταν στο τελικό στάδιο. Εμπιστεύτηκε το όραμά του σε μια εκπομπή… Αρχισυντάκτης της εκπομπής τότε, ήταν ο Τάσος Ζορμπάς. Ο Ανδρέας… έδειξε μπροστά στην κάμερα το χαμόγελό του και δημοσιοποίησε όλες του τις επιθυμίες. Δεν πίστεψα ότι θα γινόταν κάτι. Θεώρησα ότι ήταν μια ακόμη εκπομπή για τηλεθέαση, αφού κάθε πόνος φέρνει τα πολυπόθητα νούμερα. Κάθε επιθυμία παιδιού και μάλιστα άρρωστου,  μπροστά στο φακό,  φέρνει  ακόμη περισσότερα νούμερα.  Ήρθε στην εκπομπή με τον πατέρα του, τον αδελφό του και τη μητέρα του. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και μου χαμογέλασε πολύ ζεστά. Μου έδωσε το χέρι του και με φίλησε. Ήμουν έξω από το στούντιο Φάρος και περίμενα να τους υποδεχτώ για την εγγραφή.
…και η χαραμάδα έγινε ΦΩΣ!!!
Δεν πόνεσε, δεν δάκρυσε. Κατάφερε να μας μεταδώσει το ΘΕΛΩ του, χωρίς λύπηση. Η αρρώστια του δεν φάνηκε. Ο παρουσιαστής δεν την πρόσεξε κι έτσι διαχειρίστηκε με τον πιο άψογο τρόπο εκείνη τη σχέση. Για μένα,είναι κορυφαία στιγμή της καριέρας του και θα του έδινα βραβείο. Τηλεοπτικό βραβείο ήθους,  στο Γιώργο Παπαδάκη. Εκείνη η εκπομπή, πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Εκείνη η βραδιά, θα με συντροφεύει για πάντα…
Αυτό το χαμόγελο, λίγο μετά τα Χριστούγεννα έσβησε κι έμελε να δημιουργηθεί ένας σύλλογος . Για πρώτη φορά, η τηλεόραση στα μάτια μου έβρισκε το στόχο της. Κατάφερε,  μέσα σε μια ώρα να συσπειρώσει όλους τους Έλληνες και να τους κάνει να χαμογελάσουν, ακριβώς όπως ο Ανδρέας. Ζήλεψα το σθένος εκείνου του πατέρα, που ο θάνατος του γιού του σηματοδότησε  νέο προορισμό στη ζωή του. Χαίρομαι, που εκείνο το κρύο βράδυ της εγγραφής της εκπομπής, ήμουν εκεί. Είμαι περήφανη,  που γνώρισα εκείνο το φωτεινό παιδί, με το καπέλο.  Χαίρομαι, που είδα με τα μάτια του και συνειδητοποίησα την ανάγκη μου για αγάπη. Ήταν μαχητής και αυτό, εκείνη τη βραδιά το μετέδωσε σε όλους, όσους συμμετείχαμε, για να πραγματοποιήσουμε το όραμά του. Είχε ξεκάθαρη σκέψη. Όλα στο μυαλό του, ήταν ξεκάθαρα, ορατά . Ο σύλλογος δημιουργήθηκε με επώνυμους , που είχε διαλέξει ο Ανδρέας και  εκατοντάδες  χιλιάδες ανώνυμους τηλεθεατές-εθελοντές, που συσπειρώθηκαν, ακόμη περισσότερο μετά το θάνατο του. Σα να μετέδωσε με μιας σε όλους μας το όνειρό του! Η φλόγα των ματιών του, ήταν τέτοια που δεν χωρούσε αμφιβολία. Κάθε φορά που τιμούν κάποιους ανθρώπους,  δεν ξεχνούν να με ευχαριστήσουν . Τα παιδιά που σήμερα φιλοξενούνται στο σύλλογο,  ζωγράφισαν με τα δικά τους χρώματα,  για μένα. Αφιέρωσαν σε μένα, κομμάτι της ψυχής τους.  Το καλύτερο και το πιο αγνό δώρο της ζωής μου.
Εγώ σας ευχαριστώ…  Εκείνη η κρύα  βραδιά, μου ζέστανε την ψυχή και μου σημάδεψε τη ζωή. Εκείνο το αναπηρικό καροτσάκι,  που αντίκρισα  όταν τον συνάντησα, μου υπενθύμισε τη δική μας αναπηρία. Μένουμε ακίνητοι και απαθείς,  σε ότι συμβαίνει γύρω μας. Άθελα σας,  μου δείξατε πως για αυτές τις στιγμές η τηλεόραση δικαιούται να ομιλεί… γράφει η Ζήνα Κουτσελίνη στο www.entertv.gr  
Όσοι μπορείτε, βοηθήστε να μη χαθεί ΠΟΤΕ εκείνο το φωτεινό ΧΑΜΟΓΕΛΟ, με το καπέλο του!!!