Δημήτρης Μητροπάνος: Θέλω να με θυμούνται σαν κανονικό άνθρωπο

Σε μια από τις τελευταίες του έντυπες συνεντεύξεις, ο Δημήτρης Μητροπάνος μίλησε τον περασμένο Δεκέμβριο στο περιοδικό DOWΝ TOWN για τα πέτρινα χρόνια, το τραγούδι, την πολιτική αλλά και το θάνατο...

Το τραγούδι, λέει ο Μητροπάνος, δεν του το ΄μαθε κανένας. Το ΄μαθε μόνος του από τις καντάδες, στις γειτονιές. Κι από ένα ραδιόφωνο που έπαιζε Τσιτσάνη, Μάρκο και Καζαντζίδη.
«Δεν έμαθα ποτέ μουσική, δεν ξέρω μουσική. Δεν ξέρω που γράφεται το ντο, δεν ξέρω κανένα όργανο, δεν ξέρω τίποτα. Μια φορά αποφάσισα να μάθω λίγη κιθάρα, και πήγα στον Γεράσιμο τον Μηλιαρέση, έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες. Αυτός όμως το ΄δε να με κάνει Σεγκόβια  !«Είναι κρίμα», μου' λεγε «έχεις καταπληκτικά χέρια, έχεις ταλέντο». Τον χαιρέτησα κι έφυγα. Δεν το 'χα σκοπό να μάθω, ούτε διάθεση – είχα το σχολείο μου, είχα τόσα πράγματα δεν ήθελα να βάλω κι άλλο μπελά στο κεφάλι μου. Βέβαια, τόσα χρόνια που δουλεύω, με τόσους κιθαρίστες, κάτι θα μπορούσα να ΄χω πιάσει. Ε, τεμπελάκος ήμουνα, τ' άφησα και πέρασε έτσι το πράγμα....»
Αρχές των '90's άλλαξε και εταιρεία – έφυγε από την Polygram, πήγε στη Μίνως. Τότε ξεκίνησε η «έντεχνη» περίοδός του, οι δίσκοι με τον Νικολόπουλο, τον Σπανό, τον Τόκα, τον Μικρούτσικο. Και φέτος με τον Κραουνάκη, δήλωσε πάλι «Εδώ είμαστε», με μια «Κατσαρόλα» που λες και γέμισε μεμιάς με την εποχή της. Νιώθει Αγανακτισμένος ; Εξαπατημένος ;
«Αγανακτισμένος ναι, εξαπατημένος, όχι. Γιατί, μήπως περίμενα τίποτα καλύτερο από τον Γιωργάκη και την παρέα του ; Μπα! Ακόμα χειρότερα περίμενα! Η μήπως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν χθες ; Κατ'αρχήν πρέπει να πιάσει κανείς όλους τους ΄Ελληνες, μα όλους, και να τους ρίξει ένα μπερντάχι γενναίο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας μαράνανε βλέπεις – εγώ θεωρώ πως η μεγάλη καταστροφή από κει ξεκίνησε. Κονομήσανε τα λαμόγια, κονομήσανε οι πολυεθνικές, κονομήσανε οι Αθάνατοι που τους διοικούσε ο φασίστας ο Σάμαρανκ και η Ελλάδα τι κέρδισε ; Το ότι έκανε καλούς Αγώνες ; ΄Εκανε όμως και δέκα εκατομμύρια Ελληνες να πεινάνε. Και κανένας δεν το ΄χει αναφέρει ακόμα και μας μιλάνε για την «χρυσή εποχή» του Σημίτη ; Ποια χρυσή εποχή ; Η εγκληματική εποχή Σημίτη να λες. Και από την άλλη έχεις τον Γιωργάκη, που πήγαινε και κάρφωνε τον Καραμανλή στον Πούτιν για να μην γίνει ποτέ ο αγωγός του φυσικού αερίου και τώρα βγαίνει στις τηλεοράσεις και λέει «δεν με νοιάζει η καρέκλα». Μα γι'αυτή την καρέκλα ζει ! Μας λένε «μαζί τα φάγαμε» - καλά, σοβαρολογούμε τώρα ; Ποια φάγαμε, ποιοι ; Οι μεγαλύτεροι απατεώνες είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί. Και δεν ντρέπονται, που βγαίνουν στο δρόμο και τους φτύνει ο κόσμος, μόνο βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μιλάνε «Ελάτε να σώσουμε την πατρίδα». Τι λέτε ρε ; Ποια πατρίδα ; Εσείς την τσακίσατε την πατρίδα και τώρα εσείς θέλετε να μας σώσετε ; Φοβάμαι πως θα φτάσουμε σε ένα σημείο που θα δούμε να γίνονται άγρια πράγματα. Πιστεύω πως θα χυθεί αίμα. Και το αίμα, δυστυχώς, δεν παίρνει μόνο αυτούς που πρέπει. Παίρνει κι άλλους...»
Για τον εαυτό του δεν φοβάται ;
«Για μένα ; Όχι. Τι να φοβηθώ ; Χορτάτος είμαι. Στη ζωή μου και καλά πέρασα και άσχημα πέρασα και «πέρα» πήγα και γύρισα. Όλα τα ΄κανα»
Δηλώνει «πάντα αριστερός και ΚΚΕ». Θρήσκος δεν είναι, ομολογεί όμως πως είδε το «χέρι του Θεού», στη ζωή του. Που;
«Στο θέμα της υγείας μου κατ'αρχήν. ΄Οταν πήγε ο σταφυλόκκοκος στο αίμα και πειράχτηκε το νεφρό μου, όλοι με είχαν για ξεγραμμένο. Χρειάστηκε να πάω στη Γαλλία για να μου πουν πως η μεταμόσχευση ήταν μια υπόθεση ρουτίνας...Είναι όμως κάποιες εξήντα μέρες, στο νοσοκομείο – εκεί στην πρώτη νοσηλεία μου, πριν την επέμβαση – που οποίες δεν υπάρχουν καν στο μυαλό μου. Δεν ήμουν σε κώμα, αλλά δεν γνώριζα, δεν επικοινωνούσα με κανένα, έλεγα περίεργα πράγματα, είχα παραισθήσεις. Είναι σαν να μην τις έζησα ποτέ αυτές τις μέρες - μου τις διηγηθήκανε μετά. Αν συμφιλιώθηκα με την ιδέα του θανάτου ; Δεν ξέρω, δεν κουβέντιασα ποτέ με τον εαυτό μου τέτοια πράγματα, ούτε με απασχόλησαν ποτέ. Ένα γεγονός της ζωής είναι και ο θάνατος. Κάποτε, μοιραία, θα έρθει. Την ανημπόρια δεν θέλω εγώ. Αυτό, φοβάμαι περισσότερο απ'όλα. Αυτό, μόνο».
Σαρανταπέντε χρόνια τραγουδάει. Το συνήθισε ή ακόμα;
«Όχι. Και τρακ έχω πριν βγω στην πίστα– δε φεύγει αυτό. Ποτέ. Θυμάμαι, μια φορά είχε έρθει στο κέντρο ο Μπιθικώτσης να με δει και έκατσε πρώτο τραπέζι φάτσα κάρτα. Τρέμανε τα πόδια μου εμένα – και ήμουνα και πενήντα χρονών, δεν ήμουνα κανά παιδάκι. Αλλά εντάξει...Ηταν ο Μπιθικώτσης! Να, τέτοια τρακ έχω. Αν μου έχει περάσει από το μυαλό να αποσυρθώ ; Βεβαίως ! Πάντα έλεγα «σε πέντε χρόνια θα σταματήσω το τραγούδι»....»
Και μετά; Όταν θα πέσει η αυλαία ; Πως θα ήθελε να τον θυμούνται τότε ;
«Σαν έναν κανονικό άνθρωπο, ο οποίος έκανε αυτή τη δουλειά. Και την έκανε καλά».