Ποιοι “έριξαν” την καμαριέρα στα χέρια του Στρος Καν;

 Τα σενάρια συνωμοσίας οργιάζουν. Η υπόθεση έχει εξάψει τη φαντασία καθώς πολλοί Γάλλοι προσπαθούν να δέσουν «γεγονότα» για να αποδείξουν μια σκευωρία

Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα σε αυτή την απίστευτη ιστορία;Πού τελειώνει η φυσιολογική καχυποψία και πού αρχίζει η παράνοια; Εχουν δίκιο όσοι βλέπουν θεωρίες συνωμοσίας πίσω από τη σύλληψη-σοκ και την τόσο αναπάντεχη ανατροπή στην τύχη του DSΚ; Ποιος τον παγίδευσε και γιατί;

Ο Νικολά Σαρκοζί και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες για να εξουδετερώσουν τον επικίνδυνο πολιτικό αντίπαλο του προέδρου; Η CΙΑ για να απομακρύνει από το ΔΝΤ έναν ενοχλητικό Ευρωπαίο που ήξερε πολλά; Ή μήπως η αντισημιτική Ακροδεξιά η οποία δεν ήθελε επ΄ ουδενί έναν εβραίο Σοσιαλιστή στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας; Και αυτά δεν είναι παρά τρία από τα σενάρια πολιτικής φαντασίας που ακούγονται και γράφονται για την υπόθεση Στρος-Καν.

Στα αστυνομικά μυθιστορήματα ο ντετέκτιβ αρχίζει πάντα με την ερώτηση «ποιος ωφελείται από το έγκλημα;». Στην περίπτωσή μας η προφανής απάντηση είναι ο Νικολά Σαρκοζί - αν και βεβαίως δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δείχνει ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει κάποια σχέση με την υπόθεση.

Αυτό δεν εμπόδισε τους πιο ευφάνταστους να μιλήσουν για ύποπτη εμπλοκή του δεξιού κόμματος UΜΡ. Η είδηση της σύλληψης στη Νέα Υόρκη πρωτοέγινε γνωστή από στελέχη του UΜΡ, λένε, τα οποία φαίνεται ότι γνώριζαν για την απόπειρα βιασμού πριν από οποιονδήποτε άλλον. Οντως ο πρώτος άνθρωπος που έστειλε tweet, προτού ακόμη συλληφθεί ο DSΚ στο αεροδρόμιο, ήταν ένας ακτιβιστής του κυβερνώντος κόμματος, ο Τζόναθαν Πινέ. Και ο πρώτος που απάντησε στον Πινέ στο Τwitter ήταν ο Αρνό Ντασιέ, ένας δεξιός ίματζ μέικερ που είχε κάνει και στο παρελθόν ενοχλητικές αποκαλύψεις για τον πολυτελή τρόπο της ζωής του DSΚ- ο Ντασιέ γράφει στο μπλογκ 24heuresactu, το πρώτο ΜΜΕ που μετέδωσε την είδηση στις ΗΠΑ.

Επειτα είναι ο επικεφαλής της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης, ο οποίος τυγχάνει να είναι φίλος του Σαρκοζί. Η Μισέλ Σαμπάν, πρώην συνεργάτιδα του Στρος-Καν, διερωτήθηκε δημοσίως για τον ρόλο που έπαιξε ο αστυνομικός διευθυντής της Νέας Υόρκης, ο οποίος «παρασημοφορήθηκε (...) με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής από τον Νικολά Σαρκοζί». Ο Ρέι Κέλι είχε πράγματι τιμηθεί με το παράσημο το 2006, την εποχή που ο Σαρκοζί ήταν υπουργός Εσωτερικών.

Και αν δεν σας έπεισαν όλα αυτά, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο πατέρας του αμερικανού εισαγγελέα Σάιρους Βανς τζούνιορ είχε συνεργαστεί κάποτε με κάποιον που είχε παντρευτεί τη δεύτερη σύζυγο του πατέρα του Σαρκοζί.

Ακόμη πιο τραβηγμένη είναι η ιδέα ότι συνωμότες ήταν οι άλλοι υποψήφιοι για το χρίσμα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΡS). Οι θιασώτες αυτής της θεωρίας βλέπουν και έναν απόκρυφο συμβολισμό στον αριθμό της σουίτας όπου έγινε ό,τι έγινε στο Sofitel: το 2806 αντιστοιχεί στις 28 Ιουνίου, όταν άρχισαν να κατατίθενται οι υποψηφιότητες για το προεδρικό χρίσμα στο ΡS.

Αλλοι βλέπουν διεθνή συνωμοσία. Σύμφωνα με αυτά τα σενάρια στόχος δεν ήταν ο υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, αλλά ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η πιο διαδεδομένη εκδοχή είναι ότι τα αποθεματικά των ΗΠΑ σε χρυσό έχουν εξαφανιστεί από το θησαυροφυλάκιο της Fed στο Φορτ Νοξ και ο DSΚ το ήξερε. Η θεωρία λέει ότι από την ημέρα που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, λόγω της κατάρρευσης της Lehman Βrothers, ο χρυσός των ΗΠΑ άρχισε να φυγαδεύεται μυστικά προς το εξωτερικό.

Ο Στρος-Καν βρέθηκε τον Μάιο στη Νέα Υόρκη ακριβώς για να διαπιστώσει τους λόγους για τους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση δεν προώθησε την παράδοση 191,3 τόνων χρυσού στο ΔΝΤ, όπως προέβλεπε συμφωνία που είχαν υπογράψει οι δύο πλευρές. Οι εξελίξεις ήταν φυσικά ραγδαίες. Η CΙΑ σκηνοθέτησε το επεισόδιο με την καμαριέρα επειδή ο Στρος-Καν ήξερε ένα μυστικό που αν γινόταν γνωστό θα συγκλόνιζε εκ βάθρων την παγκόσμια οικονομία.

Αν δεν σας συγκινεί ούτε αυτή η εξήγηση, σκεφθείτε το άλλο: ο Στρος Καν είναι εβραίος. Σε αυτή τη θεωρία συνωμότες είναι αντισημιτικές οργανώσεις ή και η γαλλική Ακροδεξιά, που έκαναν πειθήνιο όργανό τους (άγνωστο πώς) την καμαριέρα του σκανδάλου.

«Είναι φυσικό που κάποιοι, και είναι πολλοί, μιλάνε για συνωμοσία» λέει στο «Βήμα της Κυριακής» ο Πιερ Αντρέ Ταγκιέφ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στη Σορβόννη και συγγραφέας του βιβλίου «Μυστικά και Ψέματα» που εξετάζει τον κόσμο της συνωμοσίας ως εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης.

«Δεν είναι μόνον οι Γάλλοι επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίας. Στις ΗΠΑ υπάρχει πολύς κόσμος που πιστεύει ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν δεν είναι νεκρός και ότι η CΙΑ και η Μοσάντ ήταν πίσω από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Αυτές οι θεωρίες μεταφράζουν την έκπληξη και την αδυναμία να κατανοήσουμε ένα απρόσμενο γεγονός. Είναι μια ανθρώπινη αντίδραση μπροστά σε μια εντελώς αναπάντεχη είδηση. Εκφράσεις όπως “κεραυνός” ή “τσουνάμι” χρησιμοποιούνται από τον Τύπο για να περιγράψουν τις ίδιες αντιδράσεις. Η θεωρία συνωμοσίας επιχειρεί να δώσει μια λογική εξήγηση, αν και συνήθως σκοτεινή, σε ό,τι προκαλεί σοκ.

»Αυτή η ερμηνεία των γεγονότων γίνεται συνήθως εν θερμώ. Τον Μάιο, αμέσως μετά τη σύλληψη, το 57% των Γάλλων έλεγε στις δημοσκοπήσεις ότι ο Στρος-Καν έχει πέσει θύμα συνωμοσίας. Ενας στους δύο Γάλλους δεν μπορούσε να πιστέψει την τόσο αιφνιδιαστική πτώση ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να είναι ο μέλλων πρόεδρος της Γαλλίας. Ακόμη και κάποιοι πολιτικοί είπαν, ή άφησαν να εννοηθεί, ότι υπήρξε σκευωρία: μια βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος μίλησε μάλιστα για “διεθνή συνωμοσία”. Αλλά για να υπάρχει συνωμοσία χρειάζεται να υπάρχει μια οργανωμένη ομάδα που κινείται μυστικά με συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο δράσης. Εδώ δεν φαίνεται να έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

»Από την άλλη πλευρά, η ιδέα της σεξουαλικής κακοποίησης μιας καμαριέρας από τον γενικό διευθυντή του ΔΝΤ και επίδοξο υποψήφιο για την προεδρία της Γαλλίας το 2012ακούγεται εντελώς παράλογη. Ο DSΚ δεν είχε απολύτως τίποτε να κερδίσει και τα πάντα να χάσει αν έκανε αυτό για τον οποίο τον κατηγορούν. Επομένως είναι λογικό να σκεφθεί κάποιος ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από αυτή την υπόθεση,ιδίως τώρα που το κατηγορητήριο καταρρέει» καταλήγει ο Πιερ Αντρέ Ταγκιέφ.

Πηγή: “Βήμα της Κυριακής”