Άννα Βίσση «Είμαι εθισμένη στις σχέσεις πάθους»

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που αγαπάνε το σινεμά. Αυτοί που σε αυτό ονειρεύονται τη ζωή που δεν έζησαν, και εκείνοι που στην αίθουσα, παρακολουθούν κομμάτια από το σινεμά της ζωής τους. Για την Άννα Βίσση ισχύει το δεύτερο. Με τι διαφορά, πως για την ζωή, την καριέρα, τους έρωτες,  και τις διαδρομές της, μία αίθουσα δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται multiplex.


Συντηρείς εσύ το μύθο της σταρ ή σε συντηρεί αυτός;
Τι θες να σου πω; Κάτι σεμνό και ταπεινό του τύπου «δεν είμαι σταρ»; Είμαι, τουλάχιστον έτσι μου λένε κι έτσι μου δείχνουν. Το αν αισθάνομαι σταρ όμως είναι μια άλλη ιστορία. Ναι, όταν βγαίνω στη σκηνή, όταν τραγουδάω, όταν με χειροκροτάνε, με σταματάνε στο δρόμο, μου ζητάνε αυτόγραφα, με αγαπάνε και με μισούνε, αισθάνομαι σαν σταρ και θα ήταν αφύσικο να μην αισθάνομαι. Όταν όμως κλείνω πίσω μου την πόρτα του σπιτιού μου, θα ήταν αφύσικο να συνεχίσω να αισθάνομαι έτσι...


Όσο μεγαλύτερος σταρ είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερος στόχος γίνεται. Στη δική σου περίπτωση  όμως, οι κατά καιρούς φήμες έχουν ξεπεράσει και τα X Files. Από λάτρης της μαύρης μαγείας μέχρι φορέας του AIDS, ως και νεκρή…
Α ναι, αυτό το είχα ξεχάσει, που λέγανε ότι ερχόντουσαν το πτώμα το δικό μου και του Καρβέλα με το αεροπλάνο από το Λονδίνο. Από AIDS δεν είχαμε πεθάνει;

Όχι.
Και τότε από τι πέθανα;

Από υπερβολική χρήση ναρκωτικών νομίζω - αυτό έγινε το 2002 .
Έλα ρε συ, αυτό δεν το ήξερα. Πάντως τώρα που πιάσαμε αυτό το ευχάριστο θέμα, η αλήθεια είναι πως σε παρανοϊκές στιγμές, έχω σκεφτεί ότι θα ήθελα να βλέπω πως αντιδρούνε οι άλλοι στο θάνατό μου.

Δεν κερδίζεις βραβείο πρωτοτυπίας στην παράνοια, πίστεψε με. Όλοι μας το έχουμε σκεφτεί. Αλλού θέλω να καταλήξω. Πώς τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά;
Μάλλον μου αρέσει  - εντός εισαγωγικών φυσικά -  όλο αυτό. Γιατί αν μπορείς σαν περσόνα και προκαλείς τέτοιες φήμες, σημαίνει ότι αν μη τι άλλο, στο πεδίο της showbiz, προκαλείς πάθη. Είμαι εθισμένη στις σχέσεις πάθους με τον κόσμο.  Και προτιμώ τις παρενέργειες των παθιασμένων σχέσεων από την πλήξη της ουδετερότητας.

Nαι αλλά εκεί καλείσαι να προστατέψεις, από την αγωνία και άλλους ανθρώπους, τα μέλη της οικογένειάς σου, για παράδειγμα.
Κοίτα, πλέον έχουν πάθει και αυτοί ανοσία απέναντι σε φήμες και δημοσιεύματα. Και σε αυτό βοήθησε το ότι ακόμα και στα χειρότερα gossip report, είχα φροντίσει με απόλυτη ψυχραιμία, να τους το γυρίσω ως και στην πλάκα, για να μη φρικάρουν. Η ψυχραιμία είναι ένα από τα προτερήματά μου. Έχω έναν αντρικό, gay τρόπο να αντιμετωπίζω τα πράγματα. Ναι λοιπόν, μάλλον είμαι ένας ομοφυλόφιλος «άντρας». Ψυχικά και πνευματικά είμαι ομοφυλόφιλος. Μάλλον γι’ αυτό όταν είμαι εξωτερικό, που δεν ξέρουν ποια είμαι, μου την πέφτουν οι gay. Μια μέρα θυμάμαι, σε ένα βενζινάδικο στο Λος Άντζελες, με σταματάει ένας τύπος, και μου λέει «είμαι gay, αλλά πρέπει να σου πω ότι είσαι η ωραιότερη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου». Δεν τον πίστεψα γιατί μόλις είχα αγοράσει ένα περιοδικό με την Αngelina Jolie στο εξώφυλλο. Παρ’ όλα αυτά μου έφτιαξε τη μέρα.

Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.