Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011. Πορείες και συγκέντρωση διαμαρτυρίας πολιτών στο Κέντρο της Αθήνας. Πλατεία Συντάγματος. Επεισόδια. Χημικά. Συλλήψεις. Τραυματίες. Εθελοντές γιατροί προσπαθούν να βοηθήσουν. Εκπρόσωποι των ΜΜΕ, καταγράφουν τα γεγονότα. Μία φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, χάνει ένα δόντι της ύστερα από χτύπημα με ασπίδα αστυνομικού. Λίγο αργότερα, μία άλλη συνάδελφός της από το Eurokinissi, δέχεται κι αυτή επίθεση. Η στιγμή, «εγκλωβίζεται» από το φακό του έμπειρου Γιάννη Μπεχράκη.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ένας αστυνομικός που μόλις χτύπησε στο πρόσωπο μία φωτορεπόρτερ.
Στα όνειρά της, όμως, φαίνεται πως κανείς δε μπορεί να δώσει γροθιά. Γιατί, όταν τη ρώτησα αν θα σταματούσε την ειδησεογραφική κάλυψη τέτοιων γεγονότων, ύστερα από αυτό το συμβάν, η απάντησή της ήταν ξεκάθαρη.«Δε θα με εμποδίσει μια γροθιά να συνεχίσω».
Το όνομά της, Τατιάνα Μπόλαρη....
Διαβάστε τα όσα είπε η Τατιάνα Μπόλαρη, στη συνέντευξη που παραχώρησε για το MyLady.gr
ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 05/10/2011: Τα επεισόδια.
Ήμασταν στο πάνω μέρος της Πλατείας Συντάγματος και καταγράφαμε τα επεισόδια στην Πλατεία, μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών δυνάμεων. Υπήρξαν 2-3 φορές, αν θυμάμαι καλά, προσπάθειες να εκκενωθεί η πλατεία και να απωθηθεί ο κόσμος, να φύγει από την Πλατεία Συντάγματος. Καταγράφαμε συλλήψεις που γίνονταν εκείνη την ώρα. Διμοιρία αστυνομικών δημιούργησε κλοιό, για να κλείσει την πρόσβαση προς το κάτω μέρος της πλατείας, στις σκάλες του μετρό. Εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν πάρα πολλοί συνάδελφοι δικοί μου που κάλυπταν τα γεγονότα. Φωτορεπόρτερ, εικονολήπτες, δημοσιογράφοι.
«ΜΗ ΜΕ ΧΤΥΠΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ. ΕΙΜΑΙ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ. ΚΑΝΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ».
Από τη διμοιρία των ΜΑΤ που μας πλησίασε, άκουσα τη φράση «Διώξτε τους δημοσιογράφους», και ένας αστυνομικός, ο οποίος με χτυπούσε με την ασπίδα, με έσπρωχνε προς τα πίσω, βρίζοντάς με χυδαία. «Είμαι φωτορεπόρτερ, θα φύγω. Μην το κάνεις αυτό το πράγμα. Μη με χτυπάς με την ασπίδα», του φώναζα. Εκείνη την ώρα, επενέβη ένας άλλος αστυνομικός, μπαίνοντας στη μέση. Προσπάθησε να τον συγκρατήσει, και εμένα που φώναζα επειδή εκείνος συνέχιζε να με βρίζει. Του έλεγα «Είμαι φωτορεπόρτερ και δε μπορείς να με χτυπάς γιατί έχεις την ασπίδα. Δεν έχεις το δικαίωμα. Είμαι εδώ να κάνω τη δουλειά μου». Εκείνος συνέχισε να με βρίζει και, κάποια στιγμή, όταν φώναξα «Βγάλε τη μάσκα να δω ποιος είσαι, για να σου κάνω μήνυση, γιατί αυτό που κάνεις είναι παράνομο», εκείνος εξακολουθούσε να με βρίζει.
Τότε, ενεπλάκη μία κοπέλα στο περιστατικό, η οποία μαζί με άλλους συναδέλφους φώναζαν, γιατί χτυπούσαν κι άλλους σπρώχνοντάς μας. Δηλαδή, απωθούσαν βίαια κι άλλους και τότε ο αστυνομικός απομακρύνθηκε από τον συνάδελφό του που τον κρατούσε, και με γρονθοκόπησε στο πρόσωπο. Με χτύπησε στο πρόσωπο…
Εκείνη την ώρα, ένιωσα τρομερό πόνο. Έφυγα περίπου 2 μέτρα πίσω. Ζαλίστηκα. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Έκατσα στο πεζοδρόμιο για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Υπήρξαν συνάδελφοι που ήρθαν από πάνω μου και με ρώτησαν «Είσαι καλά; Το είδαμε, το έχουμε καταγράψει». Φώναζαν όλοι. Έλεγαν «Τι κάνετε; Τι είναι αυτά που κάνετε; Χτυπάτε συναδέλφους; Είμαστε δημοσιογράφοι. Γιατί μας χτυπάτε;». Υπήρχε ένα γκρουπ συναδέλφων μου, που διαμαρτυρόταν πάρα πολύ έντονα στη συγκεκριμένη διμοιρία λέγοντας «Τι ήταν αυτό που κάνατε; Δεν ήταν τρόπος αυτός να συμπεριφέρεστε. Δεν είναι η δουλειά σας αυτή». Συνεχώς, οι συνάδελφοι με ρωτούσαν τι έχω, αν θέλω βοήθεια ή όχι. Ήμουν σχετικά καλά. Δηλαδή, σηκώθηκα αλλά ζαλιζόμουν πάρα πολύ και είχα έναν έντονο πόνο στον αυχένα από το τράνταγμα. Κατέβηκα προς την κάτω πλευρά του Συντάγματος. Εκεί, συνεχίζονταν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των διαδηλωτών. Συνειδητοποιώ ότι, πλέον, δεν έχω τη δυνατότητα να δουλέψω, δε μπορώ πια, γιατί ζαλιζόμουν και είχα υποστεί σοκ.
«ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΟΚ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΦΟΒΗΘΗΚΑ. ΕΝΙΩΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΗ ΠΛΕΟΝ».
Μετά το σοκ και τον πόνο, φοβήθηκα. Και το λέω ευθέως ότι φοβήθηκα, ναι. Ένιωθα τελείως εκτεθειμένη πλέον. Γι’ αυτό και δε μπορούσα να συγκεντρώσω το μυαλό μου για να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, και κατάλαβα ότι μέχρι εδώ πάει. Δηλαδή, από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν ήμουν σε θέση να καλύψω τα γεγονότα. Δε μπορούσα, πλέον, να μπω στη διαδικασία να συνεχίσω να επικεντρωθώ σ’ αυτό που κάνω, σ’ αυτό που πρέπει να κάνω, που είναι η αυτοπροστασία, είναι να δεις την εικόνα, να έχεις την αντίληψη του χώρου, να βλέπεις τι γίνεται. Από το σοκ, δεν ήμουν σε θέση να το κάνω πλέον. Είχα άλλους δύο συναδέλφους από το γραφείο μου και τους είπα «Παιδιά, εγώ μέχρι εδώ…».
Εκείνη την ώρα με πήρε ο αδελφός μου τηλέφωνο, για να δει τι γίνεται. Του είπα «Δε μπορώ να σου μιλήσω αυτή τη στιγμή γιατί με έχουν χτυπήσει» και μου απάντησε «Έρχομαι». Βγήκα στο πλάι της Μεγάλης Βρετανίας, και τον περίμενα εκεί. Μετά, ήρθαν οι διασώστες του ΕΚΑΒ, καθώς - ερχόμενος ο αδελφός μου - είχε ήδη ειδοποιήσει ασθενοφόρο. Μου παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες, και μου είπαν ότι έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για να βγάλω ακτινογραφίες και να δούμε τι υπάρχει, γιατί ο πόνος στον αυχένα ήταν έντονος και είχα ζάλη έντονη. Πήγα στο νοσοκομείο και μου έβγαλαν ακτινογραφίες. Μου είπαν ότι επειδή ήταν δυνατό το τράνταγμα στον αυχένα, πρέπει να φοράω κολάρο για 3-4 μέρες. Και έχω και μία μελανιά, πρήξιμο στο πρόσωπο από το χτύπημα.
ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΕΧΡΑΚΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ.
Όταν είδα την απεικόνιση μπόρεσα να έχω "εικόνα". Εκείνη την ώρα δεν σκέφτηκα κάτι, απλώς ένιωσα. Ήταν το συναίσθημα, με το οποίο ξύπνησα σήμερα το πρωί, ότι "ένας άνθρωπος ο οποίος καταγράφει ειδήσεις, γίνεται ο ίδιος αντικείμενο είδησης"… (μένει για λίγο σκεφτική). Ευτυχώς που υπήρξαν οι φωτογραφίες του Γιάννη. Τον ευγνωμονώ για αυτό. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή η καταγραφή, πέρα από τα εμφανή σημάδια, δε θα είχα στοιχεία αυτή τη στιγμή για να καταθέσω μήνυση. Αλλά, η καταγραφή αυτή το αποδεικνύει αφενός και, αφετέρου, ίσως είναι μια αφορμή, επιτέλους, ο καθένας να αναλάβει το ρόλο του και την ευθύνη του ρόλου που έχει.
«ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΕΙ ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ».
Ούτε ο απλός πολίτης που πάει να διαδηλώσει πρέπει να είναι στόχος της αστυνομίας. Γιατί υπήρξαν αρκετά περιστατικά με πολίτες που τραυματίστηκαν. Λίγο πριν από το περιστατικό το δικό μου, υπήρξε πολίτης ο οποίος συνελήφθη και ο τρόπος της σύλληψής του έγινε με σχεδόν με μία διμοιρία επάνω του. Αν εγώ είμαι κομμάτι των ΜΜΕ, υπάρχουν πάρα πολλοί πολίτες που έχουν υποστεί τη βία αυτή και πιθανότατα δεν είχαν τη δυνατότητα να το πουν ή δεν υπήρχαν τα στοιχεία για να το αποδείξουν. Σε περιστατικό, νωρίτερα, συναδέλφου από το γαλλικό πρακτορείο που της έσπασαν το δόντι, υπήρξε αντίστοιχο περιστατικό.
Αν διαπράξει αδίκημα, θα συλλάβεις, θα περάσεις χειροπέδες, θα κάνεις τη δουλειά σου έτσι όπως πρέπει να την κάνεις. Όμως, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τον χτυπάς από τη στιγμή που τον συλλαμβάνεις. Η απρόκλητη βία δεν έχει κανενός είδους νόημα. Ήταν δύο άνθρωποι. Ο ένας μέσης ηλικίας και ο άλλος νέος που ήταν βίαιη η σύλληψή τους.
«Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ, ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΒΙΑΙΟ ΤΡΟΠΟ».Το χτύπημα αυτό, δεν έχει να κάνει με το ότι χτύπησαν μία γυναίκα. Έχει να κάνει με το ότι είμαι επαγγελματίας. Είναι η δουλειά μου να καταγράφω γεγονότα. Να είμαι εκεί που γίνονται τα γεγονότα, και η καταγραφή του γεγονότος δεν πρέπει να παρεμποδίζεται από πουθενά και από κανέναν. Πόσο μάλλον, με τέτοια βίαιη επίθεση. Δεν είμαι η μοναδική που έχω υποστεί τέτοια επίθεση. Υπήρξαν και άλλοι συνάδελφοι, άλλοι δύο την ίδια μέρα. Και σε προηγούμενα επεισόδια, τον Ιούνιο και το 2008 στην κάλυψη των επεισοδίων, υπήρξαν συνάδελφοι οι οποίοι έχουν υποστεί βία από αστυνομικές δυνάμεις και από διαδηλωτές.
Θεωρώ ότι ο ρόλος του εκπροσώπου του μέσου μαζικής ενημέρωσης – του δημοσιογράφου, του φωτορεπόρτερ, του εικονολήπτη – είναι η καταγραφή, δεν είναι η συμμετοχή. Κατά συνέπεια, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να εμποδίζει αυτή την καταγραφή, την καταγραφή της είδησης. Πόσο μάλλον, με μία επίθεση η οποία είναι βίαιη. Είμαι εκεί, για να κάνω τη δουλειά μου. Ο αστυνομικός είναι εκεί, για να κάνει τη δουλειά του. Ο διαδηλωτής, προβάλλει τα αιτήματά του με τον τρόπο που διαδηλώνει. Κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρχουν όρια. Ο ρόλος της αστυνομίας, δεν είναι να χτυπάει το μέσο μαζικής ενημέρωσης. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που συμβαίνει αυτό, που οι άνθρωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι ο στόχος μιας βίαιης αστυνομικής επίθεσης.
Στα λόγια και στο καθαρό μπλε βλέμμα της, μπορείς να διακρίνεις ότι είναι δυναμική και συνειδητοποιημένη για τις επιλογές της. Μία γυναίκα, που την συναρπάζει αφάνταστα το να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, κι ας έχει τραυματιστεί τρεις φορές από τότε που μπήκε σ’ έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, τον κόσμο του «φωτορεπορτάζ».
Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω επάγγελμα. Ούτε μία στο εκατομμύριο. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ. Όμως, η δουλειά μου είναι επιλογή μου και την επέλεξα επειδή ήθελα να την κάνω. Τη δουλειά μου την αγαπάω και δε θα με εμποδίσει μια γροθιά να συνεχίσω.
Μόλις η Τατιάνα έκλεισε έτσι την απάντησή της, κατάλαβα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κλείσει και η συνέντευξη που μόλις διαβάσατε...
Χριστίνα Αγγελακοπούλου
Xristina.agg@mylady.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου